|
Του βάζεις δύσκολα του κόσμου αυτού του άμυαλου |
|
και ξενυχτάς με το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου |
|
γελάς με γέλιο δυνατό κι όποιος αντέξει |
|
μετά ζητάς σιωπή που δε σηκώνει λέξη |
|
Μοναχική και σπάνια |
|
γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια |
|
ανέμους να θερίσεις |
|
σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ |
|
ψάχνεις του κόσμου το λεκέ |
|
για να τον καθαρίσεις |
|
Μελαχροινούς Θεούς τις νύχτες ονειρεύεσαι |
|
και μ' όποιον ήλιο σεργιανάς τον ερωτεύεσαι |
|
οχτώ μποφώρ κι οι δράκοι βγήκανε στο κύμα |
|
παίρνεις μελάνι και φτερό και γράφεις ποίημα |
|
Μοναχική και σπάνια |
|
γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια |
|
ανέμους να θερίσεις |
|
σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ |
|
ψάχνεις του κόσμου το λεκέ |
|
για να τον καθαρίσεις |
|
Μοναχική και σπάνια |
|
γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια |
|
ανέμους να θερίσεις |
|
σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ |
|
ψάχνεις του κόσμου το λεκέ |
|
για να τον καθαρίσεις |
