|
W czarnej urnie moich wszystkich czarnych lat |
|
Czarna błyskawica spala czarny kwiat, |
|
Czarne słońca gasną, wschodzi czarny nów, |
|
Spieszmy się, nim czarny dzień powróci znów. |
|
Twoje ciało złote zwija się jak dym, |
|
Drga i złotym potem płonie, a ja w nim, |
|
W czerni tonąc piję złoto z Twoich ust, |
|
Tak, jak tamtej wiosny sok z rozdartych brzóz. |
|
Ale wciąż dokoła pełznie tamten świat - |
|
Mych toporów krwawych, Twoich barwnych szmat, |
|
Wciąż ciaśniejszy wokół poplątany krąg, |
|
Coraz częściej straszy zimno naszych rąk. |
|
Ni nam samym, ni we dwoje zostać nam, |
|
Ni nam samym, ni bez siebie żyć. |
|
Nie odmieni żaden spazm |
|
Mgły co była stalą w stal znów... |
|
Nie próbujmy jeszcze raz |
|
skuwać się łańcuchem słów. |
|
Tylu istnień czas jak jedna chwila zbiegł, |
|
Jak to dawno? Może tydzień, może wiek... |
|
Na mój barłóg czas jak deszcz jesienny mży, |
|
Zmywa ślady moich łez i Twojej krwi. |
|
I okrywa z wolna zapomnienia płaszcz |
|
Noc, gdy pierwszy raz pluliśmy sobie w twarz, |
|
Śpiewaliśmy wtedy, szczęście - ja, Ty - fart, |
|
Jak sztylety wbici w siebie, aż do gard. |
|
Serce pękło z żalu, dłoni zimną kiść |
|
Ogrzej nad popiołem - już możemy iść, |
|
Ty - w swe zamki z błota, ja - w śmierdzący szynk, |
|
A dom pusty jak pałacyk Mayerling. |
|
Ni nam samym, ni we dwoje zostać nam, |
|
Ni nam samym, ni bez siebie żyć. |
|
Słyszę Twój stłumiony głos. |
|
Mówisz słowa gorzkie przez łzy... |
|
Lecz już we mnie tylko złość, |
|
Zimna wściekłość, już nie Ty. |
|
Ni nam samym, ni we dwoje zostać nam, |
|
Ni nam samym, ni bez siebie żyć... |