Tylem Do Przodka

	Choćbyś fedrował bardzo powoli,
	I nawet wbrew, wbrew twej woli,
	Przodek się z tyłu wiecznie plącze,
	Jak bardzo stare, wolne łącze,
	Odciska ślady na chodniku,
	Rozfedrowanym przez, przez górników.
	Jak stwór pradawny, kopalniany,
	Pokaleczone leczy rany,
	Wygasza światła w korytarzach,
	Głos każdy z przodu w tył powtarza,
	Że nawet z drugiej lochu strony
	Wykolejają się, się wagony!
	A czarne skały wietrzą spisek, wietrzą spisek,
	I sypią, sypią węgiel do kołysek, do kołysek.
	A czarne skały wietrzą spisek, wietrzą spisek,
	I sypią, sypią węgiel do kołysek.
	Które zrzucają go po chwili,
	By w wielkim piecu go spalili,
	I sprowadzili go do zera.
	Tak przodek niknie i umiera.
	Które zrzucają go po chwili.
	By w wielkim piecu go spalili,
	I sprowadzili go do zera.
	Tak przodek niknie i umiera.

	Cho by fedrowa bardzo powoli,
	I nawet wbrew, wbrew twej woli,
	Przodek si z ty u wiecznie pl cze,
	Jak bardzo stare, wolne cze,
	Odciska lady na chodniku,
	Rozfedrowanym przez, przez gó rnikó w.
	Jak stwó r pradawny, kopalniany,
	Pokaleczone leczy rany,
	Wygasza wiat a w korytarzach,
	G os ka dy z przodu w ty powtarza,
	e nawet z drugiej lochu strony
	Wykolejaj si, si wagony!
	A czarne ska y wietrz spisek, wietrz spisek,
	I sypi, sypi w giel do ko ysek, do ko ysek.
	A czarne ska y wietrz spisek, wietrz spisek,
	I sypi, sypi w giel do ko ysek.
	Któ re zrzucaj go po chwili,
	By w wielkim piecu go spalili,
	I sprowadzili go do zera.
	Tak przodek niknie i umiera.
	Któ re zrzucaj go po chwili.
	By w wielkim piecu go spalili,
	I sprowadzili go do zera.
	Tak przodek niknie i umiera.